Ο δίσκος διασώθηκε ακέραιος. Έχει διάμετρο που κυμαίνεται από 158 έως 165 χιλ. και πάχος από 16 έως 21 χιλ. Ανακαλύφθηκε κατά τη διάρκεια των ανασκαφών στο μινωικό ανάκτορο της Φαιστού το 1908 από τον Luigi Pernier, αρχαιολόγο της Ιταλικής Αρχαιολογικής Αποστολής. Χρονολογείται στις αρχές των Νεοανακτορικών χρόνων (Πρώιμος 17ος αι. π.Χ). Εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου. Ο δίσκος δεν είναι εντελώς κυκλικός και η περιφέρεια του δεν είναι ομαλή. Οι δύο όψεις του δεν είναι απόλυτα επίπεδες. Είναι χειροποίητος και όχι προϊόν μήτρας. Αποτελεί ίσως τη διασημότερο επιγραφικό τεκμήριο της μινωικής Κρήτης. Η επιγραφή έως σήμερα δεν έχει διαβαστεί, γεγονός που καθιστά προβληματική την ερμηνεία του. Φέρει συνολικά και στις δύο του πλευρές 242 σημεία, διατεταγμένα σπειροειδώς από την περιφέρεια προς το κέντρο. Τα σημεία αυτά έχουν αποτυπωθεί με χρήση μικρών σφραγίδων όταν ο πήλινος δίσκος ήταν ακόμη νωπός (πριν από την όπτηση). Τα 45 διαφορετικά εικονιστικά σημεία κατανέμονται σε 61 ομάδες, που διαχωρίζονται με κάθετες κεραίες. Δεν είναι γνωστό αν τα σημεία της επιγραφής αποτελούν ιδεογράμματα ή συλλαβογράμματα. Πρόσφατα υποστηρίχτηκε ότι η επανάληψη ορισμένων σημείων αποτελεί τύπο επωδού και ότι η επιγραφή του δίσκου πιθανώς αποτελεί ύμνο σε θεότητα.